یکی از پیامدهای جنگ سرد پایه گذاری تکنولوژی ارتباطی ای بود که بعد ها جهان را تکان داد. سیستمی که ارتش آمریکا برای حفاظت از اطلاعات از طریق پراکنده نمودن آنها در صورت وقوع حمله اتمی شوروی ابداع نموده بود.
فروپاشی شوروی و پایان جنگ سرد موجب عمومی شدن این تکنولوژی و ظهور اینترنت گردید.
اگر در قرن بیستم، این خطر کمونیسم و دیکتاتوری بود که جهان را تهدید می کرد، امروز در قرن بیست و یکم، این انفجار اطلاعات و رسانه ای به نام اینترنت است که دیکتاتوری های باقی مانده از قرن پیش را تهدید می نماید.
امروزه، در نقطه اوج تکنولوژی های ارتباطی و رسانه ای، دیگر سانسور معنایی ندارد و نمی توان جلوی انتشار اطلاعات را گرفت.
دیگر دوره ی رسانه های قابل کنترل به سر آمده است. وقتی می توان تنها با چند کلیک ساده به هر نوع اطلاعاتی از منبع مستقیم و بی واسطه اش دسترسی یافت، بستن روزنامه ها، پخش اخبار دروغ از رادیو و تلویزیون از طرف حکومتهای دیکتاتور تنها یک خود فریبی است و این تصور چنین حکومتهایی که گمان می کنند با سانسور فیزیکی می توانند مردم کشورهای شان را در بی خبری نگه دارند توهمی نیست.
هر چه بیشتر سپری می شود، جریان آزاد اطلاعات، تعارض و شکاف های میان بدنه ی جامعه و حکومتهای خودکامه را گسترده تر و شدید تر نموده و با افزایش تعارض و کاهش مشروعیت چنین حکومتهایی کار بر آنها دشوارتر و سخت تر می گردد و آنها برای حفظ وضع موجود و بقای خود ناچارند روز به روز هزینه های بیشتری بپردازند و به صورت آشکارتری با مخالفان خود برخورد نمایند.
این برخورد آشکار و علنی، خود موجب نمایان تر شدن و تشدید تعارض میان جامعه و حکومت می گردد و روند سرنگونی دیکتاتورها را تند تر می نماید.
اگر با فروپاشی شوروی، کمونیسم برای همیشه دفن شد، با ظهور اینترنت و گسترش اطلاعات، فروپاشی و زوال دیکتاتوریها و حکومتهای خودکامه آهنگ سریع تری به خود گرفته است و دیگر مفهومی به نام "دیکتاتوری پایدار" وجود خارجی نخواهد داشت.
امروز در هر نقطه ای از جهان که اینترنت نفوذ نموده است، حکومتهای دیکتاتوری با پایه های لرزان خود همواره در معرض سقوط قرار دارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر